بچه هایم به دانشگاه رفته اند و خانه خالی شده قابلمه غذایمان کوچک شده .... گاهی روی تختشان میخوابم و بهشون فکر میکنم .

انگار فصل زندگی من عوض شده ... مثل وقتی که تابستون تموم میشه و باد های تند میاد و پاییز میرسه .

بعد از یک سال کار سخت و پابه پای بچه ها بودن ... حالا تنها ... 

امیدوارم این دوره و فصل زود بگذره  و  فصل بهارم برسه...

الهی به امید تو

بالاخره نتیجه کنکور اومد و بچه های من در رشته پزشکی سراسری قبول شدند...خوشحالم.... خیلی....و حالا ادامه زندگی...باید فکری به حال تنهاییم بکنم...

بالکن خونه ی ما چشم انداز خوبی داره...گاهی که خیلی خسته میشم  به اونجا میرم و به درختهای بیرون نگاه میکنم تا سرسبزی اونها روی من هم اثر بگذاره ...البته ناگفته نمونه که اثر گذار هم هست .                                                                                                                                                        به تازگی دو تا کبوتر یه گوشه ی اون لونه ساختن و دوتا هم جوجه دارن....اولش از من میترسیدن ولی یواش یواش بهم اعتماد کردن .                                                                                                                                                                                                                                              یه بار که چشم تو چشم شدیم یه حس عجیبی بهم دست داد  ....بهش گفتم برام دعا کن واحساس کردم که فهمید...گاهی فکر میکنم که شاید دعای حیوونها از دعای ما ادمهای اشتباه کار موثرتر باشه ......شما چی فکر میکنین؟؟؟

بعد از مدت ها به اینجا سر زدم ....... دلم میخواست که چیزی بنویسم ولی سوژه جدیدی توی ذهنم نیست ...هرچی هست همه اش تکراری هست شاید مثل زندگی..... تمام فکرم پرشده از بچه هام  که امسال کنکور دارن و من که میخوام خوب ودرست وظیفه مادری خودم رو انجام بدم....دلشوره هام ....نگرانی هام.....لطفا برام دعا کنین .

یک صبح اردیبهشتی بارونی ..... صدای گنجشکهایی که براشون نون ریختم و دارن جیک جیک میکنن .....

ودلشوره های بی کلام من برای امتحانات بچه هام....

سلام به  به امروز ....... روز خوبی باید باشد ..... نه اینکه نگرانی نداشته باشم  ,   اما  سعی میکنم که به همه انها مسلط باشم .

یک زن شاد ,  زنی نیست که ناراحتی  نداشته باشد ,  فقط کافیست که نگذارم امیدم را از دستم بگیرد .... همین .

خدایا  .... ای تنها امید من.... همه نگرانی هایم  ,  همه دلهره هایم  را به تو می سپارم  تا به جایش  اطمینان  و امید در دستهایم بگذاری .

من یک زن شادم ...... با نیرویی عظیم در دستهایم و قلبی مهربان ,   که از مهربانی خدایم پر شده .

هر چقدر که سنم بالاتر میرود .... بیشتر احساس میکنم که همه شادی های کوچک وبزرگم ..... همه احساس های خوبم به زندگی .... در گرو خواست و مشیت خداست .

اگر مثل ادمهای بی دین فکر می کردم.....چقدر  زندگی جای وحشتناکی بود و من چه قدر بی پناه بودم و تنها .....

هرچه قدر که سنم بالاتر می رود ...... بی پناهیم بیشتر نمایان می شود و من محتاج تر به خدایم ....