با چند تا از دوستان هم پا ( هم قدم )رفته بودیم پیاده روی  چقدر هم حوصله مان سر رفته بود , از بس که هوا سرد بود کسی توی پیاده رو دیده نمیشد همه توی ماشین ها یی بودند که انها را با سرعت به خونه ی گرمشون برسونه .

دیدیم حالا که کسی متوجه نمیشه بیاییم برا خودمون یک زمزمه ای بکنیم .

شال گردن را تا بالای دهانمان کشیدیم وشروع به خوندن کردیم .

دلمان تازه شد .

حسابی خندیدیم  و با شادی به خونه برگشتیم , یه چایی گرم  که با قند شیرینش کردم وخوردم   ,وقتی شیرینی قند را در دهانم احساس کردم   یاد اوازم  افتادم که مثل همین قند  ,   لحظات سرد م را شیرین کرده بود .

به همین سادگی  .