یک صبح دیگر هم شروع شد ,  من در این تنهایی وسکوت خانه  مشغول کارهای هر روزه هستم .

خودم را که در ایینه نگاه میکنم , زنی چهل ساله را میبینم  با سادگی تمام .

البته من عاشق سادگی هستم  چون این طوری به خودم شبیه ترم .

بدون هیچ ارایش و هیچ پیرایشی ,  بدون هیچ دستبند وگوشواره و انگشتری  ,  نه ابنکه نداشته باشم  که دارم  ,  اما از داشتنشان لذتی نمیبرم  .

تمایلی به ارایش کردن هم ندارم   چون نیازی نمیبینم  که خودم را جور دیگری نشان دهم .    من همینم با همه ی بدی ها  وگاه خوبی هایم  ,  گاهی غمگین و پکر و گاهی  شاد .

لک های صورتم را پنهان نمیکنم  چون طبیعی است  ونیازی نیست  که صورتم مثل یک عروسک بیجان صاف وبی لک باشد .

لباسهایم  ساده ولی خوشرنگ  وراحت است  نیازی به پوشیدن  لباسهای گران  وتیره  (مثلا سنگین ) ندارم  ,  من خودم هستم  نه انچه که مد روز  است .

دوباره نگاه میکنم  ,   زنی چهل ساله هستم  ,  بدون هیچ  زینت وزیور  مصنوعی   ,  با زیبایی های طبیعی  که مناسب سنم است  وبا لبخندی بر لب  .

انگار هر چه ساده تر باشی  راحت تر بالت باز میشود و پرواز میکنی . وقتی  بپری لذت بیشتری میبری  در مقایسه با وقتی که به خاطر دیگران پیرایه ببندی  ومنتظر اظهار نظرشان باشی.

من عاشق سادگی ام  چون این طوری به خودم شبیه ترم .