وقتی یکی را دوست دارید ...

وقتی یکی را دوست دارید، آرزوھایتان آرزوھای اوست.

وقتی یکی را دوست دارید، به زندگی ھم عشق می ورزید.

وقتی یکی را دوست دارید، واژه تنھایی برایتان بی معناست. 

وقتی یکی را دوست دارید، ناخودآگاه برایش احترام خاصی قائل ھستید.

وقتی یکی را دوست دارید، تحمل دوری اش برایتان سخت و دشوار است.

وقتی یکی را دوست دارید، ھر چیزی را که متعلق به اوست، دوست دارید.

وقتی یکی را دوست دارید، در کنار او که ھستید، احساس امنیت می کنید.

وقتی یکی را دوست دارید، به علایق او بیشتر از علایق خود اھمیت می دھید. وقتی یکی را دوست دارید، حاضرید از خواسته ھای خود برای شادی او بگذرید.

  وقتی یکی را دوست دارید، زمانی که در کنارش راه می روید احساس غرور می کنید.

   وقتی یکی را دوست دارید، حتی با شنیدن صدایش، ضربان قلب خود را در سینه حس می کنید.

وقتی یکی را دوست دارید...........................................

آدما وقتی خسته و دلتنگ می‏شن، دست به کارای مختلف و عجیبی می‏زنن. بعضی‏ها فقط با یه گرد و غباری که تو چشمشون بره، به زمین و زمان، بد می‏گن و غُر می‏زنن، که چرا وقتی باد می‏یاد، خاک بلند می‏شه. بعضی‏ها هم بر عکس، هیچی نمی‏گن، شکایت نمی‏کنن و با کسی هم، درد دل نمی‏کنن ؛ فقط تو خودشون می‏ریزن و حرص می‏خورن، ولی یک کلمه حرف نمی‏زنن! یه دسته دیگه هستن که نه غُر می‏زنن و نه حرص می‏خورن؛ انگار خودشون‏رو می‏خوان تو آب بندازن و اون قدر برن پایین تا غرق بشن. اصلاً سعی هم نمی‏کنن خودشون‏رو نجات بِدن یا حتی از کسی کمک بخوان... در عوض، توی این دنیای به این بزرگی، بعضی آدما رو می‏بینی که انگار نه انگار تا حالا غمگین شده باشن، یکسره لبخند ژکوند تحویل آدم می‏دن. اون‏قدر خوشن که نمی‏دونم این همه خوشی از کجاست؛ اصلاً برای چی خوشن؟! وقتی هم ازشون می‏پرسی: «چرا این‏قدر خوشین؟» جواب می‏دن: «دنیا ارزش غصه خوردن نداره!». شاید فکر کنید این جور آدما از هفت دولت آزادن؛ ولی اینها واقعا اون‏قدر از درون خوشن که اگه کسی هم، چیزی به اونا بار کنه در جواب می‏گن: دنیا ارزش غصه خوردن نداره. فقط باید زندگی کرد؛ زندگی هم، بالا و پایین داره، غم و شادی داره. مهم اینه که تو لحظه‏های حسّاس، تصمیم درست بگیری. تازه، من یه سری دیگه از آدمارو می‏شناسم که اصلاً دنبال غم و غصه می‏گردن. اونا نقش سنگ صبور رو دارن؛ وقتی یکی مریض می‏شه، پرستار می‏شن؛ توی رابطه‏های دوستی‏شون همیشه شریک غصه‏ها می‏شن؛ در رابطه‏های اجتماعی هم همیشه نقش مشاورهای دلسوز رو ایفا می‏کنن. انگار خودشون اصلاً غم و غصه‏ای ندارن. این جور آدما کسانی هستن که همه ما دوست داریم بعضی وقت‏ها باهاشون هم‏کلام بشیم. این افراد، غصه‏هاشون رو پیش خودشون نگه می‏دارن و با بقیه، تا مرز و نهایت خوشبختی می‏خندن. شاید این درسته که می‏گن: «کسی که گریه می‏کنه، یک غصه داره و کسی که می‏خنده، هزار تا غم»؛ چون اون که می‏خنده، می‏دونه غصه خوردن، راه‏ حل مشکلات نیست، بلکه با خنده و آرامش، سعی می‏کنه بهترین روش‏ رو برای زیستن، انتخاب کنه و این، چیزی نیست جز همون تصمیم طلایی».

آدما وقتی می‏خندن، برای رسیدن به خوشبختی، بهتر می‏تونن تصمیم درستی بگیرن. پس بخند تا دنیا بهت بخنده!

امروز حسابی فکرم مشغول هست  ,   گاهی نمیدانم   که بعضی از  کارهایم درست است یا نه ؟

سالها پیش  یعنی زمانی که ازدواج کردم  از کارم استعفا دادم  , سالها با بچه داری وخانه داری گذشت.

الان بچه ها بزرگ شده اند   ,   نمیدانم که اگر کارم را ادامه میدادم بهتر بود یا نه ؟

چند روز پیش  به جلسه انجمن دخترم رفته بودم  .  غیر از من همه شاغل بودند  ,  دکتر,  پرستار , معلم   ....  احساس میکردم به خاطر شغلشان  اعتبار بیشتری دارند  ,  نمیدانم  شاید هم زیادی حساس شده ام .

البته وقتی به صورتشان نگاه میکردم  خستگی از رویشان میبارید  ,  اوضاع لباس پوشیدنشان هم نشان میداد که بدون توجه فقط چیزی پوشیده اند که بیرون بیایند .....

خیلی دوست داشتم نظر شان را در مورد کار کردنشان بدانم  ولی امکان نداشت .....

نمیدانم اگر به کارم ادامه میدادم  راحتی و رضایت الانم را داشتم    یا نه   شاید هم اوضاعم  بهتر می بود    .... 

گاهی  نمیدانم .........

امروز شنبه اول هفته است ,  شوهر و بچه هایم را با هزار ارزو و دعا روانه بیرون کرد ه ام  ,  واز همین الان هم به انتظار امدنشان به خانه هستم تا برایم از کارهایشان بگویند  , از نمره از معلم  از مدرسه  و  خلاصه از تمام  اتفاقاتی که برای شان افتاده هست .

خودم هم در خانه کم مشغولیت ندارم .  امروز تصمیم گرفته ام برای ناهار قرمه سبزی بپزم   .   سبزی اش را هم دیروز  از با غچه  چیده   و    اماده کرده ام   و بعد هم کمی خیاطی می کنم .  هفته پیش برای دخترم یک پارچه پالتویی به رنگ خردلی خریده ام که مشغولم کرده , شاید تا فردا تمام شود  ,  پسرم فردا امتحان فیزیک دارد  ,   بعد از ظهر قرار است   چند ساعتی هم با هم فیزیک کار کنیم .

یک کتاب رمان   ایرانی  هم از کتابخانه گرفته ام  تا هر وقت که حوصله هیچ کاری را ندارم   ,   کتاب بخوانم  . 

خلاصه اینکه خودم را بیکار نمیگذارم  چون هر وقت که تنها و بیکار هستم , هزار جور فکر  به سرم میزند  که بخشی از ان  هم منفی است  ,  پس یکی از کارهایی که شادی ام را تضمین میکند کار  و سرگرمی هست . 

من عاشق زندگی ام  هستم   ,   من واقعا    یک خانم خانه دار    هستم .

امروز کمی حالم گرفته است . طبق معمول این جور مواقع  خودم را دلداری میدهم .

الان هم داشتم فکر میکردم شاید الان در اوج زندگی ام هستم  و معلوم نیست  که فردایم چه طوری  خواهد گذشت !

توکل به خدا .

با وجود خدایی مهربان که دوستم دارد نیازی به دوست داشتن غیر ندارم  , بگذار خود خدا هر کسی را که دوست دارد  اطرافم بگذارد  , با وجود خدایی چنین قدرتمند ,کار من فقط  باید  شاد بودن و لبخند زدن به دنیا باشد .

میخندم وشادم  و میدانم  خدا هم مرا اینگونه  بیشتر دوست دارد  ,فقط  باید انسان باشم .

الان با عشق  به اشپز خانه  ( مقر فرماندهی خودم ) میروم  تا نهار امروزم را  بپزم  از این انگیزه های به ظاهر کوچک برای زندگی ,در دلم قند اب میکنم  چون خودم را خوب میشناسم  اگر بقیه خانواده نباشند نهار برایم مزه ای ندارد   اصلا نمیپزم .

زنده باد خانواده  زنده باد ...... حتی دلتنگی   که با وجودش  به معنی زندگی  عمیق تر فکر میکنیم .

وجودم  پر از دوست داشتن شده است .