امروز که بچه ها را روانه مدرسه کردم , به جای رفتن به اشپزخانه ,به خودم گفتم  یک چرت کوچولو میزنم بعد کارهام را شروع میکنم .

پتویی برداشتم و در روی گرم ترین جای اتاق ( جایی که لوله های شوفاژ قرار گرفته ) دراز کشیدم وشروع به فکر کردن کردم  وبعد پلکهام سنگین شد  و حالا هم که ساعت 10 است بیدار شدم .

انگاری یک چیزی درونم  میگفت  خوبه  بازم بخواب  ولی بلند شدم  .  وای از این تنبل  درونم  که تا بهش میدان میدهم  از زندگی عقب میفتم . تنبلی هم عالمی داره  .  گاهی که ناراحتم یا خسته ام  , یک کمی به تنبل درونم  رو میدهم  تا  جولان  دهد  اما وقتی که  پر انرژی

هستم بهش چشم غره میرم . 

با تنبلی  یا   بی تنبلی  زندگی در جریان  است .

<*