دیروز به یک مهمانی دوستانه وزنانه رفته بودم ,بعد پذیرایی  هرکسی از چیزی که براش جالب بود حرف میزد .

یکی از خانمها بدون هیچ مقدمه ای گفت :میدونین من دلم چی میخواد ؟  همه نگاهش کردیم

گفت دلم میخواد جای گلنار باشم  مثل اون زندگی کنم   چه زندگی ارومی داره  .

همه بالبخند به ما دو تا نگاه کردن  ,   من که انتظار این حرف رو نداشتم  مونده بودم که چی بگم    فقط گفتم  که ا ون طور که تو فکر  میکنی نیست .    من  هم دلم میگیره ,من هم گاهی از دست قدر نشناسی های  بچه هام   یاشوهرم    حالم  گرفته  میشه   .  درسته همیشه   بیرون لبخند میزنم    ولی  این فقط به خاطر اینه  که دوست دارم بقیه هم لبخند بزنند    .نه اینکه زندگی ام بی عیب ونقص باشه 

وشاید هم به خاطر اینه که  خیلی به اینده  امیدوارم .

نمیدونم   چرا بعدش دلم  گرفت   البته به روی خودم نیاوردم وحرف را به شوخی وخنده برگرداندم  .

خدارا شکر   که خداوند    ستارالعیوب  هست     وعیبهای مارا میپوشاند ,    درغیر این صورت شاید دیگر دوستم   دلش نمی خواست جای من باشد .

الان خانم همسایه مان   برایم یک کاسه  از خورشتی را که برای نهارشان پخته بود اورد  ,البته  به قول خودش  دلش برایم تنگ شده بود و این را بهانه کرده  .

این همان خورشتی است  که من همیشه میپزم ولی  این یکی انگار فرق میکند  .  بوی دوستی میدهد و

البته من هم ظرفش را خالی برنمیگردانم    حالا با خوراکی یا با گلی  از باغچه ام   وصد البته با چاشنی لبخند وتعارفات معمول  وشیرین خودمان  .

از وقتی که امده تا الان لبخندی روی صورتم  نشسته   ,   که الان  که شوهر وبچه هایم بیایند   من هم به انها منتقل میکنم   ........

فردا که ظرفش را برگردانم   حتما برای   انها هم همین اتفاق میافتد   .........

توی ایینه که نگاه میکنم خودم را با لبخند    بدون هیچ ارایشی   زیباتر  و جذاب تر  میبینم .

انگار  خانوم همسایه  با این کار  دور وبر  خودش را   با رنگ لبخند   نقاشی  کرده      بدون هیچ تبحری در نقاشی , خیلی ابتدایی ودم دستی  .

با چند تا از دوستان هم پا ( هم قدم )رفته بودیم پیاده روی  چقدر هم حوصله مان سر رفته بود , از بس که هوا سرد بود کسی توی پیاده رو دیده نمیشد همه توی ماشین ها یی بودند که انها را با سرعت به خونه ی گرمشون برسونه .

دیدیم حالا که کسی متوجه نمیشه بیاییم برا خودمون یک زمزمه ای بکنیم .

شال گردن را تا بالای دهانمان کشیدیم وشروع به خوندن کردیم .

دلمان تازه شد .

حسابی خندیدیم  و با شادی به خونه برگشتیم , یه چایی گرم  که با قند شیرینش کردم وخوردم   ,وقتی شیرینی قند را در دهانم احساس کردم   یاد اوازم  افتادم که مثل همین قند  ,   لحظات سرد م را شیرین کرده بود .

به همین سادگی  .

اطرافیانم را دوست دارم   ,که اگر نبودند زندگی کمرنگ می شد .

دیروز عاشورا بود  چه گریه ها که  در کنار   هم  برای اماممان نکردیم  اما پایان شب که به روز سپری شده ام فکر میکردم  میدیدم که چه قدر این عزاداری  با عزاداری های معمولی فرق میکند که در این عزاداری به رضایتی دلچسب میرسیم  چون رضای خدا را در ان میبینیم ولی در دیگری احساس از دست دادن وفراق است  ورضایتی هم به دنبال ندارد .

دراین روزها دادن نذری ها  وبه یاد هم بودن برای گرفتن نذری,حال وهوای دیگری دارد  . ای کاش همیشه همین گونه به یاد هم وکنار هم باشیم .

بعضی از روزها که مثل الان هوا ابریست  ونگاهم به دنبال خنده خورشید پرپر میزند  به جای غرق شدن در این دلتنگی  ,سعی میکنم به فردا یا به سالهای بعد فکر کنم .

اینده ای قشنگ ودلخواه .

همه به هم لبخند هدیه میکنند   همدیگر رابه خاطر انسان بودن  دوست دارند  .

حسادت نیست . وای که چه قدر از این بابت  زخمی شده ام ,فقط به گناه داشتن چیزی  .

به فردا فکر میکنم  به فردای پر از گل  و خواستن  ,

 حالا دیگر اشکها یم هم میخندند .