دی ماه هم امد , سرد و زیبا  .

بچه های من این روزها امتحانات ترمشان را میدهند ,  هر روزی که می ایند از روی قیافه شان میفهمم که امتحانشان  چه طور بوده  و  انها  چه طور امتحان داده اند .

بهشان میگویم  اخرت هم همینطور هست  ما برای خیلی از کارها ی خوب زحمت میکشیم   یا خیلی از کارها را از روی تنبلی انجام نمی دهیم  ....   موقع کارنامه گرفتن فقط بعضی خوشحال هستند  که زحمت کشیده اند مثل شما که خیلی درس میخوانید و اذیت میشوید اما موقع کارنامه گرفتن  خوشحال هستید.

همیشه فکر میکنم  که نباید برای کودکانمان از جهنم صحبت کنیم  به جای ان    باید با گفتن از بهشت و مهربانی های خدا  ,  نمایی  از خدای مهربان  را به تصویر بکشیم  وبچه هایمان را عاشق کنیم  وبعد  وقتی که بزرگتر  شدند   از جهنم و سزای عمل بد   بگوییم .

بچه هایمان به جای ترسیدن   واز روی ترس گناه نکردن  ,     باید عاشق خدا باشند  واز روی   دوست داشتن خدا گناه نکنند .

اگر فقط بترسند    , زمان نوجوانی ممکن است   به همه چیز پشت پا بزنند  و  اعتقاداتی را که همیشه   باعث ترسشان بوده را دور بریزند .

برای عاشق کردن بچه هایمان ,     اول باید فکرهای  خودمان را درست کنیم    ,  ببینیم   اگر جهنمی در کار نبود   ,   ایا    برای دیدن   لبخند خدا      باز هم از گناه  چشم پوشی میکردیم  .

همه ی  دعایم   این است  ,   خدایا مرا عاشق خودت کن  .......

چند روز پیش مادر یکی از دوستهای دخترم را دیدم که در دوره ابتدایی با هم  همکلاس بودند  .

کمی با هم صحبت کردیم واز مدرسه جدید بچه هایمان گفتیم  ,   دخترش نتوانسته بود در ازمون تیزهوشان قبول شود و به یک مدرسه معمولی میرفت  ,  با اصرار تمام میخواست به من ثابت کند  که مدرسه دخترش مثل تیزهوشان خدمات میدهد  و  .....

اول میخواستم کمی در این مورد با او بحث کنم  اما کمی صبر کردم   وچیز زیادی نگفتم  , چون میدانستم که چه امیدها وارزوهایی که برای بچه اش ندارد  در واقع از تمام دنیا  فقط همین را دارد  ... به او  گفتم که تلاش دانش اموز  برای اینده اش خیلی ارزش دارد   و من مطمئن هستم که فرزندش  موفق میشود  ....

ونوع مدرسه در مقابل تلاش  دانش اموز ارزش کمتری دارد .

وسعی نکردم که موقعیت و نمره های دخترم را به رویش بیاورم  .  پایان  صحبتهایمان   خیلی ارام شده بود  ومثل اول صحبتمان  نگران نبود و لبخند میزد .

امیدوارم   همه موفق وخوشبخت بشوند  , واقعا  چه کسی میتواند  اینده بچه هایی را که امروز در کنار هم هستند را پیش بینی کند   شاید کسی که به نظر معمولی میاید  در اینده ای دور سرشناس و موفق باشد ویا برعکس .

همیشه به بچه هایم میگویم که هیچ کسی را دست کم نگیرند و برای  همه ارزش قائل باشند  چون  هیچ کس از عاقبت  کار خبر ندارد   شاید فردا محتاج کسی شویم  که   امروز اورا مسخره میکنیم  .

برباید دلبر از تو دل، ولی آهسته آهسته

مراد تو شود حاصل، ولی آهسته آهسته

سخن دارم ز استادم نخواهد رفت از یادم

که گفتا حل شود مشکل ولی آهسته آهسته

تحمّل کن که سنگ بی بهایی در دل کوهی

شود لعل بسی قابل ولی آهسته آهسته

* بخشی از " شرر عشق "  علامه_حسن_زاده_آملی

آدما وقتی خسته و دلتنگ می‏شن، دست به کارای مختلف و عجیبی می‏زنن. بعضی‏ها فقط با یه گرد و غباری که تو چشمشون بره، به زمین و زمان، بد می‏گن و غُر می‏زنن، که چرا وقتی باد می‏یاد، خاک بلند می‏شه. بعضی‏ها هم بر عکس، هیچی نمی‏گن، شکایت نمی‏کنن و با کسی هم، درد دل نمی‏کنن ؛ فقط تو خودشون می‏ریزن و حرص می‏خورن، ولی یک کلمه حرف نمی‏زنن! یه دسته دیگه هستن که نه غُر می‏زنن و نه حرص می‏خورن؛ انگار خودشون‏رو می‏خوان تو آب بندازن و اون قدر برن پایین تا غرق بشن. اصلاً سعی هم نمی‏کنن خودشون‏رو نجات بِدن یا حتی از کسی کمک بخوان... در عوض، توی این دنیای به این بزرگی، بعضی آدما رو می‏بینی که انگار نه انگار تا حالا غمگین شده باشن، یکسره لبخند ژکوند تحویل آدم می‏دن. اون‏قدر خوشن که نمی‏دونم این همه خوشی از کجاست؛ اصلاً برای چی خوشن؟! وقتی هم ازشون می‏پرسی: «چرا این‏قدر خوشین؟» جواب می‏دن: «دنیا ارزش غصه خوردن نداره!». شاید فکر کنید این جور آدما از هفت دولت آزادن؛ ولی اینها واقعا اون‏قدر از درون خوشن که اگه کسی هم، چیزی به اونا بار کنه در جواب می‏گن: دنیا ارزش غصه خوردن نداره. فقط باید زندگی کرد؛ زندگی هم، بالا و پایین داره، غم و شادی داره. مهم اینه که تو لحظه‏های حسّاس، تصمیم درست بگیری. تازه، من یه سری دیگه از آدمارو می‏شناسم که اصلاً دنبال غم و غصه می‏گردن. اونا نقش سنگ صبور رو دارن؛ وقتی یکی مریض می‏شه، پرستار می‏شن؛ توی رابطه‏های دوستی‏شون همیشه شریک غصه‏ها می‏شن؛ در رابطه‏های اجتماعی هم همیشه نقش مشاورهای دلسوز رو ایفا می‏کنن. انگار خودشون اصلاً غم و غصه‏ای ندارن. این جور آدما کسانی هستن که همه ما دوست داریم بعضی وقت‏ها باهاشون هم‏کلام بشیم. این افراد، غصه‏هاشون رو پیش خودشون نگه می‏دارن و با بقیه، تا مرز و نهایت خوشبختی می‏خندن. شاید این درسته که می‏گن: «کسی که گریه می‏کنه، یک غصه داره و کسی که می‏خنده، هزار تا غم»؛ چون اون که می‏خنده، می‏دونه غصه خوردن، راه‏ حل مشکلات نیست، بلکه با خنده و آرامش، سعی می‏کنه بهترین روش‏ رو برای زیستن، انتخاب کنه و این، چیزی نیست جز همون تصمیم طلایی».

آدما وقتی می‏خندن، برای رسیدن به خوشبختی، بهتر می‏تونن تصمیم درستی بگیرن. پس بخند تا دنیا بهت بخنده!

 مادرشوهرم  امشب در مسجد محلمان شام میدهد   ,  از الان به فکر امشب هستم .

پارسال که  در شستن ظرفها کمک کرده بودم از الان  هم به انبوهی از ظرفهای امشب فکر میکنم   البته کلی از انها یکبار مصرف هستند .

هر کاری شیرینی خودش را دارد  حتی اگر در عزاداری باشد ,   همین که به درد انجام کاری میخوریم    ,    همین که روی بودنمان  حساب میکنند  و همین که به راحتی کلی ثواب میبریم  ...........

لحظاتم را دوست دارم  ...... 

لحظات خوب  خودم   و  همه    پایدار  و  پاینده باد  .

                 محرمتان   پر از ثواب  ورضایت الهی  باد .                                                              

*******************************

*******************************